Czy zawsze płatność na rachunek spoza białej listy pozbawi kosztu

Spółka dominująca, w celu poprawy zarządzania płatnościami oraz płynnością finansową, w ramach grupy wdrożyła zintegrowane rozwiązanie polegające na utworzeniu banku wewnętrznego. Celem takiego banku funkcjonującego wewnątrz korporacji jest umożliwienie spółkom z grupy korzystania z rachunków prowadzonych według zasad zbliżonych do rachunków prowadzonych w bankach zewnętrznych, ale z pominięciem pośrednika – czyli banku zewnętrznego. W założeniu pozwala to na usprawnienie rozliczeń transakcji wewnętrznych.

Wątpliwości polskiej spółki należącej do grupy dotyczyły art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Na podstawie tego przepisu podatnik nie może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu wydatku w tej części, w jakiej płatność została opłacona na rachunek nieznajdujący się w wykazie prowadzonym przez szefa Krajowej Administracji Skarbowej.

Od 1 stycznia 2020 r. dokonanie płatności wynikającej z otrzymanej faktury wystawionej przez podatnika VAT czynnego dotyczącej transakcji na kwotę powyżej 15.000 zł na inny rachunek niż zamieszczony w Wykazie, naraża podatnika na: 

• brak możliwości zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodu lub konieczność zwiększenia przychodów w podatkach PIT i CIT,
• odpowiedzialność solidarną w podatku VAT.

Spółka uważała, że w przypadku uregulowania płatności na kwotę powyżej 15 tys. zł z tytułu dostaw towarów w innej formie niż przelewem na rachunek bankowy z wykorzystaniem wewnętrznego systemu rozliczeń, będzie miała prawo do ujmowania kwot zobowiązań rozliczanych w ramach systemu w kosztach uzyskania przychodu w pełnej wysokości, tj. bez uwzględniania ograniczeń wynikających z art. 15d ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Organ podatkowy przyznał spółce rację.